Już za życia nazwano go "królem malarzy, którego subtelne i doskonałe dzieła nie pogrążą się nigdy w niepamięci". Jan van Eyck, autor jednego z arcydzieł wszech czasów, gandawskiego ołtarza Adoracji Baranka Mistycznego, stoi u początku nowożytnego malarstwa północnej Europy. Jego sztuka przetwarzająca i przekraczająca doświadczenia gotyku międzynarodowego, tworzy zarazem cenne klejnoty, o których posiadanie ubiegali się władcy, jak i pełne nieskończonej różnorodności szczegółów miniatury widzialnego światła, a wreszcie wielopiętrowe, natchnione wykłady teologii katolickiej. Pojmując swą rolę jako pośrednictwo między Bogiem, człowiekiem a naturą, oddawszy tej idei właściwy sobie geniusz obserwacji i finezję wynalezionego właśnie malarstwa olejnego, Jan van Eyck unieśmiertelnił XV wieczną Flandrię jako ucieleśnienie złotej "jesieni średniowiecza".