Irena Solska (1875-1958) debiutowała w r. 1896. Działała głównie na scenie krakowskiej i lwowskiej: po pierwszej wojnie światowej w Warszawie i objazdach (m.in. z Redutą, a także z własnymi zespołami).
Uczestniczyła w organizowaniu życia teatralnego po drugiej wojnie światowej. W latach 1899-1913 była żoną Ludwika Solskiego, a w 1914-1927 - Ottona Grossera.
W okresie międzywojennym spisała kilkutomowe pamiętniki, które zaginęły w czasie powstania warszawskiego. Po wojnie zrekonstruowała wspomnienia, opracowując je i poszerzając do ostatnich dni w Skolimowie. Pamiętnik Solskiej, obejmujący okres jej działalności aktorskiej do r. 1939, ukazał się w r. 1978 w opracowaniu Lidii Kuchtówny. Książka przekazywana obecnie do rąk czytelników jest pierwszą udokumentowaną biografią wybitnej aktorki. Państwowy Instytut Wydawniczy przygotowuje także wydanie korespondencji Ireny Solskiej, również w opracowaniu Lidii Kuchtówny.