Opowieść o świecie obdzieranym z nadziei i piękna. Pisana oszczędnie, bez zbędnych słów.
Paryż. Dziesięcioletnia Ethel mocno trzyma za rękę pana Solimana, stryjecznego dziadka. Oglądają wystawę poświęconą dawnym koloniom francuskim. Jest rok 1931. Nic nie zapowiada katastrofy. Ethel nie zna jeszcze Kseni – córki rosyjskich emigrantów, niegdyś arystokratów, teraz walczących o przetrwanie w paryskich dzielnicach biedy. Dopiero przeczuwa znaczenie ciężkiej ciszy i nocnych kłótni rodziców. Jeszcze mówi się Adolf Hitler, tak jak mówi się Pierre Leval czy Aristide Brand. Jeszcze nie muszą uciekać do Nicei. Ojciec nie stracił całego majątku...
Później przyjdzie głód. I Ethel pomyśli, że ma dwadzieścia lat i nigdy nie była młoda.